Leonor Fini - Ets, VERHAAL VAN DE 672E NACHT XIII - Verkocht

Léonor FINI: " Ets op getint velijnpapier, H. 67 x B. 48 cm.
Gesigneerd in potlood door de kunstenaar.
Verhaal van de zeshonderdtweeënzeventigste nacht.
Leonor FINI (1908-1996) Geboren uit een Italiaanse moeder en een Argentijnse vader, bracht ze haar jeugd en adolescentie door in Triëst, Italië, met haar moeder en haar moederlijke familie. Ze kende haar vader niet, die heel vroeg is overleden. In een burgerlijke, zeer beschaafde omgeving verwierf ze een kosmopolitische cultuur. Ze verliet haar familie op 17-jarige leeftijd om zich in Milaan te vestigen en begon te schilderen, waarbij ze classicisme en tonale schilderkunst overnam naar het voorbeeld van Carrà. In 1937 verliet ze Italië voor Parijs en ontmoette ze André Breton en de surrealisten. Geïnspireerd door hun theorieën experimenteerde ze met “automatisch tekenen”. Ze raakte bevriend met Georges Bataille, Victor Brauner, Paul Éluard en Max Ernst zonder ooit lid te worden van de groep en had volgens haar geen smaak voor vergaderingen of manifesten. Het is alleen ze verkent een dromerig universum met personages met gesloten ogen (meestal vrouwen). Jonge mensen, een beetje androgyn, loom tegenover beschermende sfinxen, evolueren of dromen in een sfeer van ceremoniële vieringen waar erotiek flirt met wreedheid. Thuis is de vrouw heks of priesteres, mooi en soeverein. Zijn eerste monografische tentoonstelling vond plaats in New York in 1939. Leonor Fini maakte talrijke portretten van Jacques Audiberti, Jean Genet, Anna Magnani, maakte kostuums voor theater, ballet en opera en illustreerde teksten van Marcel Aymé (“The Wyvern”), door Edgar Poe, de markies de Sade (“Verhaal van Juliette”, 1945). Veel dichters, schrijvers, schilders en critici hebben monografieën, essays of gedichten aan hem gewijd, waaronder Jean Cocteau, Giorgio De Chirico, Éluard, Ernst, Alberto Moravia... Hoewel op een soms kritische manier, waren schilders als Ivan Chtcheglov, Roger Langlais of Le Maréchal geïnteresseerd in enkele van zijn werken, in het bijzonder zijn fantastische landschappen. Leonor Fini hield van katten, ze schilderde veel schilderijen en tekende verschillende schetsen en aquarellen ter ere van katten. In 1977 wijdde ze zelfs een boek dat geheel gewijd was aan haar passie voor katachtigen, Miroir des Chats. Ze stierf in een ziekenhuis in de Parijse buitenwijken, zonder ooit te zijn gestopt met schilderen en schrijven. ze schilderde veel schilderijen en tekende verschillende schetsen en aquarellen ter ere van katten. In 1977 wijdde ze zelfs een boek dat geheel gewijd was aan haar passie voor katachtigen, Miroir des Chats. Ze stierf in een ziekenhuis in de Parijse buitenwijken, zonder ooit te zijn gestopt met schilderen en schrijven. ze schilderde veel schilderijen en tekende verschillende schetsen en aquarellen ter ere van katten. In 1977 wijdde ze zelfs een boek dat geheel gewijd was aan haar passie voor katachtigen, Miroir des Chats. Ze stierf in een ziekenhuis in de Parijse buitenwijken, zonder ooit te zijn gestopt met schilderen en schrijven.